jezelf voor de gek houden.... Het behoort tot de menselijke natuur om wanneer het ietwat anders loopt dan we verwachtten, een ander de schuld te geven van onze eigen fouten, of om iig iets te verzinnen, om onszelf niet de schuld te hoeven geven, het volgende verhaal illustreert dit..... Een boodschapper werd met een dringende missie naar een verre stad gestuurd. Hij zadelde zijn paard en vertrok in galop. Ze reden talloze pleisterplaatsen voorbij, waar het paard normaal altijd gevoederd en gedrenkt werd. Toen ze maar nie halt hielden, dacht het paard bij zichzelf: we stoppen blijkbaar niet meer bij de plaatsen waar ik kan eten, en dat betekend dat ik niet langer las paard word beschouwd maar als mens, dus vermoed ik, dat ik net als een mens moet wachten met eten tot de volgende grote stad. Maar de ene na de andere grote stad kwam voor bij, en zijn ruiter reed maar door. Toen bedacht het paard, dat hij misschien geen mens geworden was, maar een Engel...Engelen hebben immers geen eten nodig. Eindelijk bereikten ze hun bestemming, en het paard werd naar de stal gebracht, waar het gretig aanviel op de berg hooi die er lag. Waarom dacht ik eigenlijk dat alles veranderd, als alleen het ritme een keer wat anders is? zei het paard bij zichzelf, ik ben nòch een mens, nòch een Engel, maar gewoon een hongerig paard. bron: Als een rivier. Paulo Coelho