Een tijd geleden kwam ik de liefde tegen, aanvankelijk was ik wat aarzelend want de liefde en ik, dat is een verhaal apart, en gevoelens zijn bij een HSP heel intens... maar op een gegeven moment won verliefdheid het van de aarzeling en gaf ik mij over aan dat heerlijke dwaze en blije gevoel, wat verliefd zijn geeft. Er begon een mooie tijd van delen. Ik liep op wolkjes, hij had mijn hart geraakt, en heel mijn wezen straalde liefde uit, het ging goed, tot kort geleden door een gebeurtenis, er is geen schuldige aan te wijzen, de liefde me weer verliet....dat doet pijn...je gaat afleiding zoeken, om de pijn te verzachten, liefdesverdriet is het meest onderschatte verdriet vind ik....het is een gluipert ook, je denkt dat het zich redelijk stil houd, en ineens besluipt het je weer...ik lag gisteren nog even te lezen in bed, toen het me weer besloop.....het begon met een gedachte, en eindigde in tranen...een knijpend gevoel in mijn hart....Ik mis hem en alles wat we hadden.....Vanmorgen toen ik wakker werd scheen de zon buiten, binnenin mij is het grijs, en er schoot mij een woord te binnen....HOOP!