De wereld is alweer een stukje witter geworden vannacht en hier sneeuwt het nog steeds, in mij zit een verlangen naar het voorjaar, een melancholisch gevoel ook, wat ik wil uiten met deze melancholische maar mooie woorden,en prachtige lied van Antony.... ook lichtwerkers zijn maar mensen.......... De sneeuw die zo wit en toch saai is en mijn lawaai weerspiegelt, mijn vader die al weer 6 jaar en nooit hier geweest lijkt te zijn.. mijn moeder, die nog maar pas en toch al weer zo vreselijk lang ziek is, die muziek, die stem, die piano, die fluit gewoon alles bij elkaar... mijn lief... die zo hard mijn hart, zo zacht onbereikbaar en mij eraan herinnert dat we alleen zijn, eigenlijk om alles… de zondag waar ik vroeger al geen raad mee wist zo leeg, zo kaal, zo tussenin... de kilte, in mensen om me heen in mezelf, en dan die momenten waarop alles wegvalt genadeloos, genade... en die muziek, die stem, die piano, fluit gewoon alles bij elkaar, de moeheid die niets te maken heeft met slaap die overal en onuitgenodigd... het gebrek, dat zich zo schrijnend opdringt in alles en steeds.... eigenlijk om alles… de eeuwige liefde zo ver maar voelbaar aanwezig en soms zo losgelaten.... het voorbije, dat nooit meer komt en dat is goed maar toch.. en die muziek, die stem, piano, fluit eigenlijk om alles… de bomen, zo zonder enige bescherming overgeleverd aan in overgave... en m’n lief.... het blijft maar komen, dat gevoel.... m’n hart, de dag, ook deze dag die doodleuk aanstalten maakt en weggaat... de jaren, die steeds nadrukkelijker soms aangenaam, soms dodelijk er zijn... muziek, stem, piano, fluit gewoon alles er omheen eigenlijk om alles.......om àlles...