Er is een bepaalde soort pijn die ik ervaar, een zacht verdriet, zoiets als de pijnlijke stilte die je voelt aan het eind van een mooi lied, of na een mooie droom over iemand die je liefhad en er niet meer is, ik voel het bij iedere stap die ik zet, in tegenovergestelde richting van hem.
Ik voel het iedere morgen als ik wakker word, en iedere avond als ik slapen ga omdat mijn eerste en laatste gedachten naar hèm gaan, nog steeds.Hij kwam als een vreemde in mijn leven en ik liet hem als de meest geliefde gaan, en nu is er dus een bepaalde pijn die ik ervaar, die maar niet wil wijken. Mijn stap was te groot en te snel...in tegenovergestelde richting...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten