Michelle Knight

We hebben allemaal een verhaal, we worstelen allemaal wel met iets, ook ik heb mijn verhaal, we dealen er allemaal op ons eigen manier mee.

Ik keek naar een tv programma en zag 2 intervieuw's met Michelle Knight. wat een inspirerende jonge vrouw met een sterke persoonlijkheid.Ze werd beschreven als iemand met een verstandelijke beperking, waar dus echt niets van klopt.Ze werd gekidnapt en heeft 11! jaar opgesloten in het huis van een psychopaat ergens in Amerika, geketend, en heeft enorm veel verschrikkelijke dingen meegemaakt, echt enorm verschrikkelijk, maar in die verschrikkelijke situatie ook nog anderen geholpen en gered, na haar werden er nl nog 2 meisjes gekidnapt en in hetzelfde huis opgesloten waarvoor ze heel veel martelingen op zich genomen heeft, zodat die gestoorde persoon hun niet zou schaden.

Ze leefde volkomen alleen heeft geen familie, nadat ze zich wisten te bevrijden was er dus geen familie die op haar wachtte, sterker nog, er heeft al die 11 jaar helemaal niemand naar haar gezocht en ze stopten haar in een verpleeghuis nadat ze vrij was, ze was immers verstandelijk beperkt?! Ze heeft daar nog 2 maanden gezeten.Ik heb gekeken met een rotsbrok in mijn keel, hoeveel kan een mens aan?

Er word wel gezegd dat we allemaal met een reden hier op aarde zijn, dat we een taak hebben gekregen,en deze vrouw had absoluut een taak, een hele zware taak.Het is een wonder dat ze nog leeft. Ze is een inspiratie voor mij en voor de hele wereld.

Michelle Knight...nooit eerder heeft iemand zoveel indruk bij me achter gelaten. Een heel bijzondere vrouw.

Wie geinteresseerd is in het verhaal van Michelle: Ze heeft een boek geschreven (zie foto) en de gesprekken zijn te vinden op Google

Magische Krachten

Tijdje geleden weer begonnen met mediteren, iedere ochtend, ik ben tegenwoordig al vroeg op,dan is het nog donker buiten en zo vredig nog. Het is alsof je even alleen op de wereld bent. Mijn hond komt dan altijd op mijn schoot zitten en mediteert als het ware mee, ik vind dat zo tof! Er "hangt" dan zo'n fijne energie om ons heen. Mijn hond is niet zomaar n hond, we hebben elkaar gekozen, bijna 2 jaar geleden dat was zo voorbestemd.Ik weet het zeker. Als ie wel es een beetje ziekjes is leg ik hem mijn handen op en hij is weer in orde. Dat deed ik ook bij een eerdere hond die ik had, 13 jaar lang mijn maatje door dik en dun geweest, het hielp ook bij hem meestal, later kreeg ie epilepsie en werd hem een aanval fataal. Tja, die epilepsie, daar kon ik hem niet bij helpen, de pillen van de dierenarts trouwens ook niet.

Laatst belde een kennis, haar kat al een paar dagen lusteloos, wilde niet eten en lag maar wat in zijn mand, ik ben niet zo met katten maar dacht het is het proberen waard,heb die kat nu 3x behandeld, en gister heeft ie voor het eerst weer gegeten kreeg ik vandaag te horen. Dat is toch geweldig? Dieren zijn zo puur, het is mooi om dit te kunnen doen, toch maar es onderzoeken of ik dat verder kan ontwikkelen, die "magische"krachten.

Word ongetwijfeld vervolgd...

Verlichting

Er word tegenwoordig veel over Spiritualiteit geschreven, en ik lees veel onzin, veel mensen zijn zoekende, en de ene na de andere "leermeester"staat op en wil ons wel even vertellen hoe we verlichting kunnen krijgen....het onderstaande oude Zen verhaal is een mooi no-nonsens verhaal over hoe het zit...

Milerepa had overal naar Verlichting gezocht, maar kon geen antwoord vinden. Tot hij op een zekere dag een oude man langzaam een bergpad zag aflopen, gebukt onder een zware zak. Onmiddelijk voelde Milarepa aan dat die oude het geheim kende waar hij al jaren wanhopig naar op zoek was.

"Oude man, zeg me alsjeblieft wat je weet. Wat is verlichting?" De oude man lachte naar hem, zwaaide de zware last van zijn schouders en ging rechtop staan.

"Ja, ik snap het!" riep Milarepa uit. "Ik ben u eeuwig dankbaar. Maar alstublieft, nog één vraag.... wat komt er ná verlichting?"

De oude man lachte naar hem en pakte de zak weer op, zwaaide hem over zijn schouder, bracht zijn last in evenwicht en vervolgde zijn weg.

Gedoe in de wijk

Wat een gedoe hebben we gehad de laatste 2 maanden in onze straat en wijk zeg. Amper nog de wijk in of uit te komen, je zakte weg in de modder als het geregend had (en dat deed het natuurlijk vaak)auto een straat verder moeten parkeren en dan maar met je volle boodschappentassen door de rotzooi baggeren, een volle klikobak door de modder trekken want die moest natuurlijk ook n straat verder gezet worden om geleegd te worden, s'nachts niet kunnen slapen omdat ze een lichtpaal op een aggregaat gezet hadden,die een boel herrie maakte, maar er moest licht zijn en de lantaarnpalen waren weg...iedere dag om 7 u wakker want dan begonnen ze met werken, (wat kunnen Brabanders hard schreeuwen tegen elkaar)de mensen werden er mismoedig van en voelden zich onveilig, er werd dan ook veel geklaagd en er waren mensen die de deur niet meer uit konden omdat ze toch al slecht ter been zijn, met 2 goeie benen was het al bijna niet te doen, er zijn valpartijen geweest. Toch had dat hele gedoe ook een goede kant, het heeft de mensen in de straat weer met elkaar verbonden .En vanmorgen zag ik dan eindelijk een asfaltstrooier!Een spontane glimlach verscheen op mijn gezicht. Hoe blij kan een mens zijn om een asfaltstrooier te zien? Ik zag ook nog een prachtige nieuwe lantaarnpaal pal voor mijn deur...en toen was er licht, dacht ik bij mezelf, het begin van het einde is er nu,tenminste...in mìjn straat, een helft van de straat moet nog beklinkert worden en er is weer rust in de straat, autos kunnen weer voor de deur geparkeerd worden.En in het voorjaar een mooi Park om de hoek erbij. Ik denk dat ik een straatfeest ga organiseren!

De Violist in de metro, een verhaal dat me raakte

Een man zat op een metrostation in Washington DC. Het was een koude morgen in januari. Hij pakte zijn viool en speelde in 45 minuten 6 stukken van Bach. Het was spitsuur en duizenden mensen liepen door het metrostation, op weg naar hun werk.

Drie minuten gingen voorbij en een man van middelbare leeftijd merkte dat er een muzikant zat te spelen. Hij vertraagde zijn tempo, stopte een paar seconden en haastte zich dan snel weer verder om op tijd te zijn voor zijn afspraken.

Een minuut later kreeg de violist zijn eerste dollar: een vrouw gooide het geld in zijn koffer zonder ook maar even te stoppen.

Een paar minuten later, leunde iemand tegen de muur om naar hem te luisteren. De man keek op zijn horloge en begon weer te lopen. Het was duidelijk dat hij te laat was voor zijn werk.

Degene die de meeste aandacht besteedde aan de violist was een jongetje van drie. Zijn moeder had hem aan haar hand en was gehaast, maar het jongetje wilde stoppen om te kijken naar de violist. Zijn moeder liep verder en het kind bleef zijn hoofd omdraaien.

Hetzelfde gebeurde bij een aantal andere kinderen. Zonder uitzondering dwongen de ouders het kind om verder te gaan.

In de 45 minuten dat de muzikant speelde, waren slechts 7 mensen gestopt om even te blijven staan. 27 mensen gaven hem geld, maar bleven doorlopen in hun normale tempo. Hij kreeg 32 dollar.

Slechts een paar mensen merkten het dat hij klaar was met spelen en het weer stil werd. Eén vrouw stond stil en complimenteerde hem. Verder geen applaus, noch waardering.

Wat hier zo interessant aan is, is dat niemand het doorhad dat de violist Joshua Bell was, één van de beste klassieke muzikanten ter wereld. Hij speelde één van de meest elegante stukken ooit geschreven met een viool ter waarde van 3,5 miljoen dollar.

Twee dagen voor zijn optreden in de metro, was het concert van Joshua Bell uitverkocht bij een theater in Boston, waar je voor een zitplaats gemiddeld 100 dollar betaalt.

Dat Joshua Bell incognito in het metrostation speelde was georganiseerd door de Washington Post, als onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en voorkeuren van mensen.

Zijn opdracht was: spelen op een publieke plaats op een ongepast moment.
De vragen in het onderzoek waren: hebben we de schoonheid waargenomen? Zijn we gestopt om het te waarderen? Herkennen we talent in een onverwachte context?

Als we niet meer stoppen om te luisteren naar één van de beste
muzikanten ter wereld die één van de mooiste muziekstukken ooit geschreven speelt, hoeveel andere dingen zouden we dan aan ons voorbij laten gaan?


bron: Washington Post

Tegenovergestelde richting

Er is een bepaalde soort pijn die ik ervaar, een zacht verdriet, zoiets als de pijnlijke stilte die je voelt aan het eind van een mooi lied, of na een mooie droom over iemand die je liefhad en er niet meer is, ik voel het bij iedere stap die ik zet, in tegenovergestelde richting van hem.

Ik voel het iedere morgen als ik wakker word, en iedere avond als ik slapen ga omdat mijn eerste en laatste gedachten naar hèm gaan, nog steeds.Hij kwam als een vreemde in mijn leven en ik liet hem als de meest geliefde gaan, en nu is er dus een bepaalde pijn die ik ervaar, die maar niet wil wijken. Mijn stap was te groot en te snel...in tegenovergestelde richting...