Ik beloofde om een vervolg te schrijven over mijn ervaringen met de Reishi-thee, de powerstrips en de magnesium.
De Reishi-thee, doet niets voor mij, maar dat wil niet zeggen dat een ander er ook niets aan heeft. Het is het proberen altijd waard. De magnesium werkt wel, het ontspant de spieren dat betekend minder kramp en het geeft je energie, tegen de moeheid helpt het dus ook.
Ik moet zeggen dat de powerstrips top zijn! Ik had een pleister op mijn knieën geplakt en 48 uur laten zitten, ik had vrijwel meteen baat erbij, heb gewinkeld, flink getippeld dus en dat met geen pijn! Heerlijk...na die 48 uur heb ik een dag niet geplakt, daarna de 2e pleister, en weer 48 uur geen pijn. Ik vind ze super...ze zijn alleen nogal aan de prijzige kant helaas.
http://www.organogold.com/nl-nl/ voor de Reishi thee. Die is betaalbaar.
Pleisters: FGX Powerstrips Facebook je kunt een proefpleister aanvragen, er zijn ook distributeurs in NL.
Magnesium: online of bij de tuinen. Neem dan wel magnesium carbonaat, andere vormen kan je lichaam niets mee. Sjek het op Google anders.
Tot zover....
.
dinsdag 31 maart 2015
woensdag 11 maart 2015
Over Fybromyalgie gesproken..
Ik heb al over van alles geschreven, maar heb nog nooit geschreven over het feit dat ik Fybromyalgie heb.Fybromyalgie is weke delen reuma, en zit op spieren pezen, banden en aanhechtingen en betekend dat je altijd wel ergens in je lijf pijn hebt en de laatste anderhalve maand heb ik heftig veel pijn, dat is ook de reden dat ik er nu een stukje over schrijf, ik heb nl momenten dat ik het niet meer denk vol te houden, mijn kniegewrichten doen ook lekker mee, lang lopen kan momenteel niet, een half uur en ik zit aan de grens.Als ik smorgens de trap af loop trillen mijn benen bijna onder me uit. Fybro gaat op en af, goede tijden slechte tijden dus, en heeft veel bijverschijnselen zoals:ontieglijk moe zijn, ontstekingen aan je oren,prikkelbare darm, hartritmestoornissen, depressie, wisselende stemmingen, droge ogen en droge mond,duizelingen,blaaspijn. Echte medicijnen zijn er niet voor, je kan alleen pijnstillen. Ik heb het al meer dan 30 jaar, ben intussen dus ervaringsdeskundige en ook weervrouw, ik kan voorspellen wanneer het weer veranderd want mijn lijf voelt dat meteen.
Er is veel onbegrip over deze ziekte, je ziet het niet aan de mensen en ze lijden in stilte. In de zelfhulp groepen kom ik mensen van jonge leeftijd tegen, soms niet ouder dan 16 jaar, die deze ziekte hebben dat is zò triest.Wat voor toekomst gaan zij tegemoet?En het zijn niet alleen vrouwen of meisjes, òòk mannen en jongens! die de ziekte hebben.
Er word vaak gezegd dat wij lui zijn, en dat doet pijn. Wij willen ook graag midden in de maatschappij staan hoor, wij willen òòk sociaal meedraaien,maar de fybro belemmerd dat. Ik hoor in gedachten nu minstens 3 personen denken dat wij fybro's moeten kijken naar wat we nog wèl kunnen...geloof mij maar, dat doen we! We doen wat we kunnen, elke dag weer opnieuw en dat kost ons heel veel kracht, als omstanders en partners dàt eens zouden begrijpen zou dat enorm schelen.
Voor de Fybro's die dit lezen:
Ik ga nu een experiment beginnen met Reishi-Thee en powerstrips (info is bij google te vinden) ik hoor goede resultaten dat geeft hoop.En het is beter dan al die chemische troep. OOk magnesium geeft goede resultaten. Ik zal een vervolgblog schrijven erover.
Ik kwam dit gedicht tegen in een groep vanmorgen, en wil het hier delen. De schrijver is onbekend.
CVS, fibro of ME . Wat doe ik ermee?
Er is helemaal niets aan mij te zien.
Ben ik dan een aansteller misschien?
Moeheid en pijn is te meten, als men mij maar wil geloven.
Maar velen weten mijn vlam van hoop al weer snel te doven:
“Niets te vinden op röntgen of in bloed.
Dus is het psychisch! Dag..het ga je goed!”
“Ja maar dokter, wat moet ik dan?”
”Ik weet alleen dat ik je niet helpen kan”.
Ik wil leven en werken als iedereen, maar mijn lichaam is als een vod.
Ik wil niet langer altijd op bed, maar na 10 minuten actie ben ik al kapot.
Ik heb zo veel geprobeerd en gedaan, zodat het maar beter met mij zal gaan.
En dan komt de dag ….dat je naar de keuring mag gaan:
“Deze ziektes bestaan niet! ” of “Ze zijn niet progressief!”
of “U kunt vast nog wel wat werken” , zeggen ze poeslief.
Pijn en moe tot op het bot en een lichaam van lood
en blijkbaar ook geen rechten. Heel soms ben je liever dood.
Nee, ik ben niet depressief! Ik heb geschreven hoe het gaat.
Ik ken de Kunst van het Genieten en daarbij heb ik erg veel baat :
Genieten van de zon, van groei en bloei. De wonderen der natuur.
Van oprechtheid, warmte, vertrouwen, hoop. Van een lach, zuiver en puur.
Er is veel onbegrip over deze ziekte, je ziet het niet aan de mensen en ze lijden in stilte. In de zelfhulp groepen kom ik mensen van jonge leeftijd tegen, soms niet ouder dan 16 jaar, die deze ziekte hebben dat is zò triest.Wat voor toekomst gaan zij tegemoet?En het zijn niet alleen vrouwen of meisjes, òòk mannen en jongens! die de ziekte hebben.
Er word vaak gezegd dat wij lui zijn, en dat doet pijn. Wij willen ook graag midden in de maatschappij staan hoor, wij willen òòk sociaal meedraaien,maar de fybro belemmerd dat. Ik hoor in gedachten nu minstens 3 personen denken dat wij fybro's moeten kijken naar wat we nog wèl kunnen...geloof mij maar, dat doen we! We doen wat we kunnen, elke dag weer opnieuw en dat kost ons heel veel kracht, als omstanders en partners dàt eens zouden begrijpen zou dat enorm schelen.
Voor de Fybro's die dit lezen:
Ik ga nu een experiment beginnen met Reishi-Thee en powerstrips (info is bij google te vinden) ik hoor goede resultaten dat geeft hoop.En het is beter dan al die chemische troep. OOk magnesium geeft goede resultaten. Ik zal een vervolgblog schrijven erover.
Ik kwam dit gedicht tegen in een groep vanmorgen, en wil het hier delen. De schrijver is onbekend.
CVS, fibro of ME . Wat doe ik ermee?
Er is helemaal niets aan mij te zien.
Ben ik dan een aansteller misschien?
Moeheid en pijn is te meten, als men mij maar wil geloven.
Maar velen weten mijn vlam van hoop al weer snel te doven:
“Niets te vinden op röntgen of in bloed.
Dus is het psychisch! Dag..het ga je goed!”
“Ja maar dokter, wat moet ik dan?”
”Ik weet alleen dat ik je niet helpen kan”.
Ik wil leven en werken als iedereen, maar mijn lichaam is als een vod.
Ik wil niet langer altijd op bed, maar na 10 minuten actie ben ik al kapot.
Ik heb zo veel geprobeerd en gedaan, zodat het maar beter met mij zal gaan.
En dan komt de dag ….dat je naar de keuring mag gaan:
“Deze ziektes bestaan niet! ” of “Ze zijn niet progressief!”
of “U kunt vast nog wel wat werken” , zeggen ze poeslief.
Pijn en moe tot op het bot en een lichaam van lood
en blijkbaar ook geen rechten. Heel soms ben je liever dood.
Nee, ik ben niet depressief! Ik heb geschreven hoe het gaat.
Ik ken de Kunst van het Genieten en daarbij heb ik erg veel baat :
Genieten van de zon, van groei en bloei. De wonderen der natuur.
Van oprechtheid, warmte, vertrouwen, hoop. Van een lach, zuiver en puur.
zondag 11 januari 2015
Brief aan Onslow (in de Hemel)
Hallo Onslow....
Misschien kwam het ook door het beeld op tv van de koelbloedig vermoorde politieagent in Parijs, liggend op straat,
maar alle herinneringen aan jou kwamen vanmorgen extra heftig voorbij...Je blauwe kamer, je hand op mijn knie als je naast me zat, de smile op je gezicht als je van je werk kwam en door het keukenraam naar binnen keek, je positieve commentaar op mijn benen als ik een rokje droeg, de kaas die je extra voor mij ging kopen, de bloemen die je meebracht van het tankstation, de keer dat we naar MCDonalds gingen en je dwars door het perk heen reed, de humor die alleen wij begrepen, de keren dat je plotseling voor de deur stond, gewoon, omdat je bij me wilde zijn, de plannen die we maakten voor dagjes naar zee, de verhalen over je kleinzoon en de grappen die je uithaalde met je dochter en haar reactie daar op, die keer dat de BBQ in de fik vloog en jij lachte omdat ik bang was, het verdriet dat we deelden over onze kids en emoties over verdwaalde of verloren vrienden, hoe je mij beschermde fysiek, en verbaal voor me opkwam, maar mij ook terecht wees, de deken die je me gaf en de thee die je voor me zette als ik door en door koud bij jou aan kwam, die blijheid dat ik er was, hoe trots je op me was, de Liefde die je gaf, je vreugde toen ik eindelijk los was van die relatie die mij zò sloopte dat einde bracht ons nog dichter bij elkaar...àlles kwam langs...tot aan de laatste morgen...een kus...we bellen! Ik keek je na toen je in je auto stapte, je zwaaide nog n keer...beiden onwetend dat het een afscheid voor altijd was. Het laatste beeld vanmorgen was : Jij liggend op straat...bewegingsloos...dood...vermoord...Ik voelde het meteen vanuit het diepst van mijn hart omhoog komen, het verdriet, de pijn de tranen een heftige huilbui die me overspoelde, maar het mag af en toe..ik màg huilen,ik moet verwerken, ik heb nog los te laten, maar ik zal je nooit vergeten want jij bent een onuitwisbaar deel van mijn leven.
Ik mis je!....Kus van Majesteit
Misschien kwam het ook door het beeld op tv van de koelbloedig vermoorde politieagent in Parijs, liggend op straat,
maar alle herinneringen aan jou kwamen vanmorgen extra heftig voorbij...Je blauwe kamer, je hand op mijn knie als je naast me zat, de smile op je gezicht als je van je werk kwam en door het keukenraam naar binnen keek, je positieve commentaar op mijn benen als ik een rokje droeg, de kaas die je extra voor mij ging kopen, de bloemen die je meebracht van het tankstation, de keer dat we naar MCDonalds gingen en je dwars door het perk heen reed, de humor die alleen wij begrepen, de keren dat je plotseling voor de deur stond, gewoon, omdat je bij me wilde zijn, de plannen die we maakten voor dagjes naar zee, de verhalen over je kleinzoon en de grappen die je uithaalde met je dochter en haar reactie daar op, die keer dat de BBQ in de fik vloog en jij lachte omdat ik bang was, het verdriet dat we deelden over onze kids en emoties over verdwaalde of verloren vrienden, hoe je mij beschermde fysiek, en verbaal voor me opkwam, maar mij ook terecht wees, de deken die je me gaf en de thee die je voor me zette als ik door en door koud bij jou aan kwam, die blijheid dat ik er was, hoe trots je op me was, de Liefde die je gaf, je vreugde toen ik eindelijk los was van die relatie die mij zò sloopte dat einde bracht ons nog dichter bij elkaar...àlles kwam langs...tot aan de laatste morgen...een kus...we bellen! Ik keek je na toen je in je auto stapte, je zwaaide nog n keer...beiden onwetend dat het een afscheid voor altijd was. Het laatste beeld vanmorgen was : Jij liggend op straat...bewegingsloos...dood...vermoord...Ik voelde het meteen vanuit het diepst van mijn hart omhoog komen, het verdriet, de pijn de tranen een heftige huilbui die me overspoelde, maar het mag af en toe..ik màg huilen,ik moet verwerken, ik heb nog los te laten, maar ik zal je nooit vergeten want jij bent een onuitwisbaar deel van mijn leven.
Ik mis je!....Kus van Majesteit
donderdag 8 januari 2015
Over vrijheid van meningsuiting
Laat ik voorop stellen dat ik het echt vreselijk vind wat er gisteren gebeurd is in Parijs. Ik heb de hele dag het nieuws erover gevolgd, ieder heeft zijn mening klaar en iedereen spreekt over vrijheid van meningsuiting, en dat moet er ook zijn, we moeten de vrijheid hebben om onze mening te uiten, maar ik vind we moeten ook respect voor elkaar hebben, respect voor elkaars religie, geloof, en manier van leven.
Ik ben een gelovig mens, ik ben geen kerkganger, maar ik geloof in God, en ik geloof in Jezus Christus, en Zijn Engelen,ik bid voor ik ga slapen, en ik bid voor ik s'morgens opsta. En als ik denk dat het nodig is roep ik Engelen aan voor hulp. Ik loop daar niet mee te koop maar ik verloochen het ook niet, en ik ben er ook niet op uit om zieltjes te winnen.
Sinds gisteren heb ik heel veel cartoons langs zien komen, zowel over Mohammed de Profeet als over Jezus Christus, en ik moet bekennen dat ik het niet prettig vind, die satirische cartoons over Jezus, ik vind het kwetsend, belachelijk makend, mìjn God word belachelijk gemaakt in zo'n cartoon en dat kwetst mijn gevoel best wel. Ik vind zulke cartoons ook niet nodig, wat voegt dat nu toe aan wat dan ook? zo'n cartoonafbeelding is ook geen mening, eerder een provocering in mijn ogen. Ik zag gister ook een stukje uit een show van een cabaretier, hij had een kruisbeeld in handen waar Jezus aanhing..."Mag ik even voorstellen...Jezus, hangjongere van 2000 jaar geleden"...Sorry, maar ik kon er niet om lachen. Ik dacht er aan wat voor lijdensweg Jezus gegaan was voor ie aan dat kruis genageld werd. Waarschijnlijk is de cabaretier atheist en krijg ik dus onder het mom van vrijheid van meningsuiting en "het is ook humor" zijn tja..mening? opgedrongen.
Ieder heeft recht op RESPECT voor zijn geloofsovertuiging, of dat nu Moslims-Islamieten,Katholieken, Hervormden, Boedhisten Joden, Baptisten en Apostolen zijn, we horen de geloofsovertuiging van een ander te respecteren, dat betekent niet dat we er geen mening over mogen hebben, dat mag zeker, maar uit die dan met respect of hou m voor je. We hoeven geen moppen over Joden Moslims of wat dan ook te horen.
Ik geloof òok in KARMA, de daders van de laffe aanslag krijgen hun straf wel, want NIEMAND maar dan ook NIEMAND heeft het recht om het leven van een ander te nemen, en òok die daders horen respect te hebben voor het geloof van een ander, en hun geloof niet willen opdringen aan een ander. Liefde en Respect voor elkaar, dat is wat we nodig hebben in deze wereld.
Ik ben een gelovig mens, ik ben geen kerkganger, maar ik geloof in God, en ik geloof in Jezus Christus, en Zijn Engelen,ik bid voor ik ga slapen, en ik bid voor ik s'morgens opsta. En als ik denk dat het nodig is roep ik Engelen aan voor hulp. Ik loop daar niet mee te koop maar ik verloochen het ook niet, en ik ben er ook niet op uit om zieltjes te winnen.
Sinds gisteren heb ik heel veel cartoons langs zien komen, zowel over Mohammed de Profeet als over Jezus Christus, en ik moet bekennen dat ik het niet prettig vind, die satirische cartoons over Jezus, ik vind het kwetsend, belachelijk makend, mìjn God word belachelijk gemaakt in zo'n cartoon en dat kwetst mijn gevoel best wel. Ik vind zulke cartoons ook niet nodig, wat voegt dat nu toe aan wat dan ook? zo'n cartoonafbeelding is ook geen mening, eerder een provocering in mijn ogen. Ik zag gister ook een stukje uit een show van een cabaretier, hij had een kruisbeeld in handen waar Jezus aanhing..."Mag ik even voorstellen...Jezus, hangjongere van 2000 jaar geleden"...Sorry, maar ik kon er niet om lachen. Ik dacht er aan wat voor lijdensweg Jezus gegaan was voor ie aan dat kruis genageld werd. Waarschijnlijk is de cabaretier atheist en krijg ik dus onder het mom van vrijheid van meningsuiting en "het is ook humor" zijn tja..mening? opgedrongen.
Ieder heeft recht op RESPECT voor zijn geloofsovertuiging, of dat nu Moslims-Islamieten,Katholieken, Hervormden, Boedhisten Joden, Baptisten en Apostolen zijn, we horen de geloofsovertuiging van een ander te respecteren, dat betekent niet dat we er geen mening over mogen hebben, dat mag zeker, maar uit die dan met respect of hou m voor je. We hoeven geen moppen over Joden Moslims of wat dan ook te horen.
Ik geloof òok in KARMA, de daders van de laffe aanslag krijgen hun straf wel, want NIEMAND maar dan ook NIEMAND heeft het recht om het leven van een ander te nemen, en òok die daders horen respect te hebben voor het geloof van een ander, en hun geloof niet willen opdringen aan een ander. Liefde en Respect voor elkaar, dat is wat we nodig hebben in deze wereld.
Abonneren op:
Posts (Atom)