Kerst-acties

Deze week ben ik op pad geweest om Kerstpakketten met levensmiddelen op te halen voor de minder bedeelden. Dan merk je pas hoeveel armoede en ook eenzaamheid onder de mensen is, zowel oud als jong.

Mij viel ook op dat het juist de mensen zijn die toch al weinig hebben, en toch nog geven. Ik heb echt nergens een pakket opgehaald bij mensen waar je zag dat ze het goed hadden,die makkelijk iets kunnen missen, echt geen een. Dat vind ik zò triest! En er zijn zòveel mensen die niets op tafel kunnen zetten met Kerst, hun kinderen geen kadootje kunnen kopen.Niet eens een Kerstboom kunnen kopen. Wat kan je tegen die mensen zeggen? Gelukkige Kerst??.....Gelukkig Nieuwjaar?? Met deze graairegering gaat dat voor de meeste niet meer op, het word OVERleven ipv leven.

En dan zie ik op tv de actie Serious Request, mooie actie, maar waarom niet de opbrengst voor de mensen in Nederland? De opbrengst gaat alwèèr naar een ontwikkelingsland, waar het (sorry hoor) dweilen met de kraan open is. Ik kreeg op de lagere school al elk jaar een zakje mee van de Memisa (missie) daar konden mijn ouders dan geld in stoppen dat ging naar de arme kindjes in Afrika. Nou, het is al heel lang geleden dat ik op de lagere school zat, en de kindjes in Afrika hebben nog steeds honger, en Memisa bedelt nog steeds om geld. Wat is er met al dat geld van al die jaren gebeurd denk ik dan...zoveel acties al geweest ook...Band Aid is zo'n voorbeeld. Do they know its Christmas time at all?...Tja...

Gelukkig hoorde ik Linda de Mol gisteravond op tv vertellen dat ze een actie is gestart voor de minderbedeelden in eigen land. Dat geeft toch n beetje hoop!

Ik wens mijn lezers en volgers een Fijne Kerst en Gelukkig 2015. En denk ook aan je medemens die het minder heeft, niets is mooier dan geven...en als je zelf niet veel hebt kan je altijd nog aandacht geven.

Michelle Knight

We hebben allemaal een verhaal, we worstelen allemaal wel met iets, ook ik heb mijn verhaal, we dealen er allemaal op ons eigen manier mee.

Ik keek naar een tv programma en zag 2 intervieuw's met Michelle Knight. wat een inspirerende jonge vrouw met een sterke persoonlijkheid.Ze werd beschreven als iemand met een verstandelijke beperking, waar dus echt niets van klopt.Ze werd gekidnapt en heeft 11! jaar opgesloten in het huis van een psychopaat ergens in Amerika, geketend, en heeft enorm veel verschrikkelijke dingen meegemaakt, echt enorm verschrikkelijk, maar in die verschrikkelijke situatie ook nog anderen geholpen en gered, na haar werden er nl nog 2 meisjes gekidnapt en in hetzelfde huis opgesloten waarvoor ze heel veel martelingen op zich genomen heeft, zodat die gestoorde persoon hun niet zou schaden.

Ze leefde volkomen alleen heeft geen familie, nadat ze zich wisten te bevrijden was er dus geen familie die op haar wachtte, sterker nog, er heeft al die 11 jaar helemaal niemand naar haar gezocht en ze stopten haar in een verpleeghuis nadat ze vrij was, ze was immers verstandelijk beperkt?! Ze heeft daar nog 2 maanden gezeten.Ik heb gekeken met een rotsbrok in mijn keel, hoeveel kan een mens aan?

Er word wel gezegd dat we allemaal met een reden hier op aarde zijn, dat we een taak hebben gekregen,en deze vrouw had absoluut een taak, een hele zware taak.Het is een wonder dat ze nog leeft. Ze is een inspiratie voor mij en voor de hele wereld.

Michelle Knight...nooit eerder heeft iemand zoveel indruk bij me achter gelaten. Een heel bijzondere vrouw.

Wie geinteresseerd is in het verhaal van Michelle: Ze heeft een boek geschreven (zie foto) en de gesprekken zijn te vinden op Google

Magische Krachten

Tijdje geleden weer begonnen met mediteren, iedere ochtend, ik ben tegenwoordig al vroeg op,dan is het nog donker buiten en zo vredig nog. Het is alsof je even alleen op de wereld bent. Mijn hond komt dan altijd op mijn schoot zitten en mediteert als het ware mee, ik vind dat zo tof! Er "hangt" dan zo'n fijne energie om ons heen. Mijn hond is niet zomaar n hond, we hebben elkaar gekozen, bijna 2 jaar geleden dat was zo voorbestemd.Ik weet het zeker. Als ie wel es een beetje ziekjes is leg ik hem mijn handen op en hij is weer in orde. Dat deed ik ook bij een eerdere hond die ik had, 13 jaar lang mijn maatje door dik en dun geweest, het hielp ook bij hem meestal, later kreeg ie epilepsie en werd hem een aanval fataal. Tja, die epilepsie, daar kon ik hem niet bij helpen, de pillen van de dierenarts trouwens ook niet.

Laatst belde een kennis, haar kat al een paar dagen lusteloos, wilde niet eten en lag maar wat in zijn mand, ik ben niet zo met katten maar dacht het is het proberen waard,heb die kat nu 3x behandeld, en gister heeft ie voor het eerst weer gegeten kreeg ik vandaag te horen. Dat is toch geweldig? Dieren zijn zo puur, het is mooi om dit te kunnen doen, toch maar es onderzoeken of ik dat verder kan ontwikkelen, die "magische"krachten.

Word ongetwijfeld vervolgd...

Verlichting

Er word tegenwoordig veel over Spiritualiteit geschreven, en ik lees veel onzin, veel mensen zijn zoekende, en de ene na de andere "leermeester"staat op en wil ons wel even vertellen hoe we verlichting kunnen krijgen....het onderstaande oude Zen verhaal is een mooi no-nonsens verhaal over hoe het zit...

Milerepa had overal naar Verlichting gezocht, maar kon geen antwoord vinden. Tot hij op een zekere dag een oude man langzaam een bergpad zag aflopen, gebukt onder een zware zak. Onmiddelijk voelde Milarepa aan dat die oude het geheim kende waar hij al jaren wanhopig naar op zoek was.

"Oude man, zeg me alsjeblieft wat je weet. Wat is verlichting?" De oude man lachte naar hem, zwaaide de zware last van zijn schouders en ging rechtop staan.

"Ja, ik snap het!" riep Milarepa uit. "Ik ben u eeuwig dankbaar. Maar alstublieft, nog één vraag.... wat komt er ná verlichting?"

De oude man lachte naar hem en pakte de zak weer op, zwaaide hem over zijn schouder, bracht zijn last in evenwicht en vervolgde zijn weg.

Gedoe in de wijk

Wat een gedoe hebben we gehad de laatste 2 maanden in onze straat en wijk zeg. Amper nog de wijk in of uit te komen, je zakte weg in de modder als het geregend had (en dat deed het natuurlijk vaak)auto een straat verder moeten parkeren en dan maar met je volle boodschappentassen door de rotzooi baggeren, een volle klikobak door de modder trekken want die moest natuurlijk ook n straat verder gezet worden om geleegd te worden, s'nachts niet kunnen slapen omdat ze een lichtpaal op een aggregaat gezet hadden,die een boel herrie maakte, maar er moest licht zijn en de lantaarnpalen waren weg...iedere dag om 7 u wakker want dan begonnen ze met werken, (wat kunnen Brabanders hard schreeuwen tegen elkaar)de mensen werden er mismoedig van en voelden zich onveilig, er werd dan ook veel geklaagd en er waren mensen die de deur niet meer uit konden omdat ze toch al slecht ter been zijn, met 2 goeie benen was het al bijna niet te doen, er zijn valpartijen geweest. Toch had dat hele gedoe ook een goede kant, het heeft de mensen in de straat weer met elkaar verbonden .En vanmorgen zag ik dan eindelijk een asfaltstrooier!Een spontane glimlach verscheen op mijn gezicht. Hoe blij kan een mens zijn om een asfaltstrooier te zien? Ik zag ook nog een prachtige nieuwe lantaarnpaal pal voor mijn deur...en toen was er licht, dacht ik bij mezelf, het begin van het einde is er nu,tenminste...in mìjn straat, een helft van de straat moet nog beklinkert worden en er is weer rust in de straat, autos kunnen weer voor de deur geparkeerd worden.En in het voorjaar een mooi Park om de hoek erbij. Ik denk dat ik een straatfeest ga organiseren!

De Violist in de metro, een verhaal dat me raakte

Een man zat op een metrostation in Washington DC. Het was een koude morgen in januari. Hij pakte zijn viool en speelde in 45 minuten 6 stukken van Bach. Het was spitsuur en duizenden mensen liepen door het metrostation, op weg naar hun werk.

Drie minuten gingen voorbij en een man van middelbare leeftijd merkte dat er een muzikant zat te spelen. Hij vertraagde zijn tempo, stopte een paar seconden en haastte zich dan snel weer verder om op tijd te zijn voor zijn afspraken.

Een minuut later kreeg de violist zijn eerste dollar: een vrouw gooide het geld in zijn koffer zonder ook maar even te stoppen.

Een paar minuten later, leunde iemand tegen de muur om naar hem te luisteren. De man keek op zijn horloge en begon weer te lopen. Het was duidelijk dat hij te laat was voor zijn werk.

Degene die de meeste aandacht besteedde aan de violist was een jongetje van drie. Zijn moeder had hem aan haar hand en was gehaast, maar het jongetje wilde stoppen om te kijken naar de violist. Zijn moeder liep verder en het kind bleef zijn hoofd omdraaien.

Hetzelfde gebeurde bij een aantal andere kinderen. Zonder uitzondering dwongen de ouders het kind om verder te gaan.

In de 45 minuten dat de muzikant speelde, waren slechts 7 mensen gestopt om even te blijven staan. 27 mensen gaven hem geld, maar bleven doorlopen in hun normale tempo. Hij kreeg 32 dollar.

Slechts een paar mensen merkten het dat hij klaar was met spelen en het weer stil werd. Eén vrouw stond stil en complimenteerde hem. Verder geen applaus, noch waardering.

Wat hier zo interessant aan is, is dat niemand het doorhad dat de violist Joshua Bell was, één van de beste klassieke muzikanten ter wereld. Hij speelde één van de meest elegante stukken ooit geschreven met een viool ter waarde van 3,5 miljoen dollar.

Twee dagen voor zijn optreden in de metro, was het concert van Joshua Bell uitverkocht bij een theater in Boston, waar je voor een zitplaats gemiddeld 100 dollar betaalt.

Dat Joshua Bell incognito in het metrostation speelde was georganiseerd door de Washington Post, als onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en voorkeuren van mensen.

Zijn opdracht was: spelen op een publieke plaats op een ongepast moment.
De vragen in het onderzoek waren: hebben we de schoonheid waargenomen? Zijn we gestopt om het te waarderen? Herkennen we talent in een onverwachte context?

Als we niet meer stoppen om te luisteren naar één van de beste
muzikanten ter wereld die één van de mooiste muziekstukken ooit geschreven speelt, hoeveel andere dingen zouden we dan aan ons voorbij laten gaan?


bron: Washington Post

Tegenovergestelde richting

Er is een bepaalde soort pijn die ik ervaar, een zacht verdriet, zoiets als de pijnlijke stilte die je voelt aan het eind van een mooi lied, of na een mooie droom over iemand die je liefhad en er niet meer is, ik voel het bij iedere stap die ik zet, in tegenovergestelde richting van hem.

Ik voel het iedere morgen als ik wakker word, en iedere avond als ik slapen ga omdat mijn eerste en laatste gedachten naar hèm gaan, nog steeds.Hij kwam als een vreemde in mijn leven en ik liet hem als de meest geliefde gaan, en nu is er dus een bepaalde pijn die ik ervaar, die maar niet wil wijken. Mijn stap was te groot en te snel...in tegenovergestelde richting...

Toen (NU) ik mezelf....

Dit gedicht kwam ik tegen toen ik een opdracht moest maken voor een project van de Universiteit Maastricht waaraan ik meedoe. Het is een mooi gedicht en heel toepasselijk voor mijn leven nu, . Het gedicht heet: Toen ik mezelf...en is geschreven door Charlie Chaplin in 1959.


Toen ik mezelf begon lief te hebben
kon ik zien dat emotionele pijn en lijden alleen waarschuwingen zijn dat ik niet mijn eigen waarheid leef. Nu weet ik dat is AUTHENTICITEIT


Toen ik mezelf begon lief te hebben begreep ik hoezeer het iemand kan beledigen als ik probeer mijn verlangen bij hem door te drukken, zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp voor was, of de persoon er niet klaar voor was, zelfs als ik zelf die persoon was. Nu weet ik dat is RESPECT

Toen ik begon met mezelf lief te hebben ben ik gestopt te verlangen naar een ander leven en kon ik zien dat alles rondom mij een uitnodiging is om te groeien.
Nu weet ik dat is RIJPHEID

Toen ik mezelf begon lief te hebben begreep ik dat ik altijd en bij elke gelegenheid op het juiste moment en op de juiste plaats ben en dat alles wat er gebeurd juist is, vanaf dat moment was ik rustig
Nu weet ik dat heet VERTROUWEN

Toen ik begon mezelf lief te hebben ben ik gestopt mijn vrije tijd te verspillen, vandaag de dag doe ik alleen dat waar ik blij van wordt waarvan ik hou en wat mijn hart doet lachen op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik dat is EENVOUD

Toen ik begon mezelf lief te hebben heb ik mij bevrijd van alles wat niet gezond voor mij is,voedsel, mensen, dingen, situaties en vooral wat me naar beneden haalde, weg van mijzelf aanvankelijk noemde ik het "gezond egoisme"
Nu weet ik dat is LIEFDE VOOR JEZELF

Toen ik mezelf begon lief te hebben stopte ik met proberen om altijd gelijk te hebben en sindsdien had ik minder vaak ongelijk
Vandaag heb ik ontdekt dat is BESCHEIDENHEID

Toen ik begon mezelf lief te hebben weigerde ik om verder in het verleden te leven en weigerde ik mij om me zorgen te maken over mijn toekomst
nu leef ik alleen op dit moment waar alles plaats vindt, ik leef nu dus dag voor dag
En noem het VERVULLING

Toen ik mezelf begon lief te hebben herkende ik dat mijn denken mij kan verstoren en ziek kan maken maar als ik verbinding maak met mijn Hart, word mijn denken een waardevolle bondgenoot.
Vandaag noem ik die verbinding WIJSHEID VAN HET HART

We hoeven niet bang te zijn voor verdere discussies, conflicten en problemen met onszelf en anderen want zelfs sterren botsen soms op elkaar en daaruit ontstaan nieuwe werelden.
Vandaag weet ik DAT IS LEVEN!

De as van mijn Vader

Het is 9 jaar geleden dat mijn vader stierf. zijn as hadden we bij het crematorium gestald, dat mocht een jaar lang. Na dat jaar wisten we nog steeds niet wat we nu met die as gingen doen, dus haalde ik zijn as op om hem bij mij thuis te zetten, in afwachting van.....Ik reed op mijn brommertje vanuit het crematorium naar huis, met de as van vader in de brommertas, "daar gaan we Pap," zei ik in gedachten en scheurde de berg af. Thuis gekomen heb ik de urn op de kast gezet. Een paar maanden later kocht ik een klein urntje in de vorm van een traan en heb daar een beetje van zijn as in laten doen,op mijn huisaltaartje gezet en de rest maar weer bewaard. Niemand anders in mijn familie wilde iets van die as. Vorig jaar besloot ik om de as dan maar uit te strooien bij het voetbalveld waar ie als jonge man voetbalde en later als fan naar de wedstrijden ging kijken, een van mijn kinderen wilde er wèl bij zijn. Toen het zover was,kon ie er vanwege zijn werk dan tòch niet bij zijn. Ik heb toen besloten om zijn as in mijn tuin uit te strooien, en wel op zijn verjaardag 10 juli afgelopen jaar. In mijn eentje. Ik nam die zware kruik en toog de tuin in, de as zat verpakt in plastic in die urn. Ik begon te strooien, en er kwam werkelijk geen einde aan, ik heb nooit geweten dat dàt zoveel as kan zijn! Enfin, ik heb alles verstrooid, en het later goed onder geschoffeld. Het was gedaan, en in ieder geval lag ie nu op grond van zijn geboortedorp en bleef lekker dicht bij mij. Ik had een hechte band met mijn vader, ik was zijn oogappel, en ik wilde hem niet op zo,n strooiveld tussen alle anderen uitstrooien. Later toen mijn moeder stierf kwam ik er achter dat zo,n strooiveld hartstikke mooi kan zijn, maar toch... Ik ben blij dat ik het zo heb gedaan en mijn tuin heeft nog nooit zoveel gebloeid, en nooit zoveel vlinders gehad als afgelopen zomer! Dankjewel Pap